1.6 KiB
Donkere december
Het is donker, het weer is grauw. Ik wordt neerslachtig, ook al moet ik optijd op mijn werk zijn uit bed komen lijkt alsof ik een hoge berg moet op klimmen. Ik heb er geen zin in, en soms kom ik later aanwaaien dan afgesproken. Mijn collegas merken het op, ik kan er niks aan doen. Het voelt alsof er van onderen aan mij getrokken wordt en ik niet de energie kan opbrengen om mij voort te bewegen. Ik doe de hoogst noodzakelijke dingen, de afwas stapelt zich op en het huis wordt vies. Er moet iets gebeuren maar ik ben moe. Ik vindt er niet teveel van en laat het over me heen komen als een zwarte onweerswolk. Ik probeer mijzelf niet geestelijk te martelen dat het even niet gaat, het is goed zo. En toen schoot er een bliksem uit het niets uit de wolk, de laatste dag voor de vakantie is aangebroken. De zon maakt mij wakker tijdens de dagelijkse wandeling op het werk. Het tijds besef van de afgelopen weken was er niet, nu ben ik weer wakker. Ik kan niet stoppen met praten en heb last van mijzelf, ik daag mijn collega uit en de andere collega wordt bang van mij. Ik ben op dreef, en heb mij niet gehouden aan mijn signalerings plan. Waar ben ik mee bezig? Eind goed al goed, het is vakantie en daar zal ik eens van genieten. Als het donker wordt blijven te tandwieletjes in mijn hoofd maar draaien, ik heb mijzelf overprikkeld. Na twee uur rondjes draaien in bed wordt het tijd voor mijn lormetazapam handrem. Het is gelukt, de tandwielen hebben even stil gestaan maar dat was maar vier uurtjes. Ik ben moe, gelukkig maar.
Het voelde als een natuurlijke reset, ik kan er niet veel aan doen. Want ik ben manisch depressief.